شب های زیادی اومدم و رفتم و خواستم بنویسم اما ننوشتم...همه پست های قبلیم پریده و رفته...هر بار که وارد صفحه اصلی شدم و دیدم هیچ نظری وجود نداره، هیچ آرشیوی از گذشته وجود نداره، یه حسی داشتم که انگار اینجا هیچ وقت نبوده و حتا هرگز کوچولویی متولد نشده...نمی دونم چرا اینجوری شده و نمی دونم چرا هیچ پیگیری ای هم نمی کنم...
اما دیگه امشب دووم نیاوردم و اومدم و دارم می نویسم...سالهاست که درمقابل اینجا دووم نمیارم...10سال زمان کمی نیست...شایدم باشه..نظر خاصی ندارم...مهم اینه که سالهاست خیالم راحته اینجا رو دارم.حتا وقتی دوره.حتا وقتی هفته ها می گذره و بهش سری نمی زنم..حتا وقتی هیچ نظری توش ثبت نشده.امروز آغاز جهانه اصن!
--------------------------
روزها عجیب می گذرن.مثل همیشه نیستن و این خوبه.مهم نیست عجیبه چیه، مهم اینه که مثل همیشه نیست.مهم اینه که هر سالت توی یه بازه زمانی ثابت یه جور نباشه..مهم اینه که مثل پارسال هات نباشی..تجربه های این هفته های اخیر خیلی برام بزرگ بودن.حرف های مهمی شنیدم و کارهای مهمی انجام دادم.چیزهای مهمی دیدم و طعم های جدیدی رو چشیدم..جاهای مهمی رو دیدم و خیلی چیزهای مهم یاد گرفتم....
روزها خوشمزه و بدون مزه میان و می رن و تمام تلاشم اینه که بدمزه نباشن...هی میام بیرون و خودمو نگاه می کنم، استرس می گیرم، لبخند می زنم، ذوق می کنم، دلشوره می گیرم، و حواس گوناگون رو از این بیرون بودنه کشف می کنم...لذتی که در بیرون اومدن از خود وجود داره در بودن در خود وجود نداره... !
